Maandagochtend vertrok ik samen Angela, Antonia en Luciean naar het vliegveld. Daar gaat niet alleen de bagage op de weegschaal, maar ook alle passagiers....De vliegtuigen kunnen max 12 personen vervoeren maar gelukkig waren wij de enigen en konden daarom genoeg spullen meenemen. Wij hadden zo’n 500 brilllen bij ons, de meesten gewone leesbrillen (door Angela gekocht in Amerika) en wat 2e hands brillen (via het ziekenhuis gedoneerd gekregen). Dat samen met ons onderzoeksmateriaal, oogdruppels, loepen, papieren en persoonlijke spullen vulde het vliegtuig aardig op.
Maandagochtend was een vroegertje: 5 uur op, om 7 uur gevlogen en om 8 uur aangekomen. We zijn om 11 uur begonnen met de kliniek, dat was in een kantoor van het agrarische onderzoeksinstituut. Comfortabel en genoeg kamers om in te werken. De rest van de week hebben we daar gewerkt. Een verpleegkundige van het ziekenhuis hielp ons met administratief werk en zij regelde ook de verwijzingen naar Georgetown. Wanneer het strikt noodzakelijk was om iemand naar de oogafdeling in Georgetown te laten gaan dan schreven wij een verwijzingsbrief en het ziekenhuis geeft vervolgens geld aan de patienten om de bootreis te betalen. In Georgetown is een hostel waar zij dan gratis kunnen verblijven. Mensen geven vaak het excuus dat ze geen geld hebben en gaan niet naar een arts, maar dit keer was er gelukkig een goede regeling voor ze.
Bij elkaar hebben we 400 mensen onderzocht in de 5 dagen. 1 refractionist en 1 optometrist deden de brilaanmetingen en de andere 2 deelden de brillen uit en onderzochten op oogafwijkingen (staar, glaucoom etc). Het liep als een trein en we hebben echt een hele goede week gehad. (ik word er soms een beetje moedeloos van als bijna iedereen klaagt dat ze arm zijn en ze dat als excuus gebruiken om niet naar een arts te gaan, niet naar school te gaan, medicijnen niet innemen....die dingen zijn hier gratis)
Mijn hoogtepunt was woensdag toen Luciean en ik met een 4-persoonsvliegtuigje naar een Indianendorpje zijn gevlogen. Dat dorpje ligt 45 minuten vliegen naar het zuiden en is alleen bereikbaar met het vliegtuig. Er zijn geen andere wegen of rivieren. Het vlieguigje is echt superklein en knalgeel en ik was 2x de copiloot ha ha, ik maar denken: piloot, blijf bij bewustzijn, knijp er niet tussenuit aub!!!!
De mensen leven van de goudmijnen en wat akkerbouw. Het ligt middenin het regenwoud, compleet afgesloten en in de regio wonen zo’n 1500 mensen. Sommigen wonen 2 dagen lopen vanaf het centrale dorp. We hebben 43 mensen onderzocht en brillen uitgedeeld in het gezondheidscentrum. Nou ja dat is meer een houten gebouwtje met wat medicijnen en een medewerker die de hele regio bedient. Het bijzondere aan dit dorp is dat de meeste mensen geen Engels spreken of zelfs maar verstaan en weinigen kunnen lezen en schrijven. Ze spreken hun eigen stammentaal en slechts een paar kinderen gaan naar school. Dat was best een uitdaging voor ons, communicatie is een groot probleem en deze mensen hebben nog nooit een oogtest gehad. We konden merken dat zelfs na uitleg in hun eigen taal ze niet erg begrepen wat de bedoeling was.
De piloot die ons bracht is een Canadese vrijwilliger van een kerk en hij doet alle medische evacuaties in dit gebied. De kerk heeft het vliegtuig geschonken. Via de radio werd om zijn hulp gevraagd en hij moest dus noodgedwongen weg. Uiteindelijk kwam hij aan het einde van de dag terug en bracht 3 moeders met kleine babies terug vanuit Georgetown. Die mensen moeten simpelweg wachten totdat er een leeg vliegveld die kant op gaat.
De hele week hebben we in een guesthouse geslapen, basaal maar prima. Er werd voor alle maaltijden gezorgd en we hadden vervoer. Alles was geregeld door de Amerikanen en het voelde ondanks de lange werkdagen aan als een vakantie.
Mabaruma ligt op een heuvel en dat geeft prachtige uitzichten. We hebben wat rond kunnen lopen en we hebben wat dorpen verderop bezocht. Vrijdag gingen Angela en Antonia naar een dorp om daar oogtesten te doen. Dat dorp heeft 100 inwoners en 2 (!) mensen kunnen lezen en schrijven. Het vreemde is dat dit dorp dichtbij is en dat scholen ook bereikbaar zijn. Er zijn nogal wat sociale problemen en het lijkt alsof deze mensen zich niet willen mengen met de mensen in de omliggende dorpen. Aan het einde van de dag zijn Luciean en ik ook naar het dorp gegaan en daar namen wat dorpsbewoners ons mee op een kanotocht. In een uitgeholde boomstam zijn we een stuk over een riviertje gekanood. Vooral mijn Guyanese collega’s hebben de longen uit hun lijf geschreeuwd!
We hadden moeite om vervoer terug te krijgen en dat betekende wachten wachten en wachten. En wat ga je dan doen? Hinkelen! De zandweg werd omgetoverd tot speelveld en wij hadden de grootste lol!
Zaterdag zijn we met de boot terug gegaan. Niet de 24 uur bootreis maar met de speedboot naar een plaatsje halverwege: Moruca. Dat duurde 4 uur en gaat over rivieren en op het laatst een klein riviertje. In Moruca hebben we overnacht en de volgende ochtend om 6 uur naar Georgetown vertrokken om daar 10.30 uur aan te komen. Een rit van boten en taxies die heel voorspoedig verliep.
Een bijzondere week en ik hoop dat jullie met de foto’s erbij een beetje een indruk krijgen wat wij meegemaakt hebben.
vliegtuigje waarmee we naar het Indianendorp vlogen
het gebruikelijke vervoer in Moruca
het uitzicht over Mabaruma vanuit ons guesthouse
uitzicht over het regenwoud
het vliegtuig waarmee we naar Mabaruma vlogen
nieuwsgierige kinderen in het dorp
Mabaruma vanuit de lucht gezien
Luciean aan het werk, vertaalster helpt haar
de landingsbaan in het dorp met de school op de achtergrond
in de kano
huis aan de rivier
de dorpsbewoners zwaaiden ons uit
de wachtruimte bij de kliniek
Groet uit Guyana!
Groet uit Guyana!
1 opmerking:
Een dorpje heel erg in the middle of nowhere, dat Mabaruma. Opa zou zeggen: het zit daar dichtgeplakt met kranten. Goed dat er vliegtuigjes (of wat er op lijkt) zijn. Maar de natuur is daar nog echt natuur. Prachtig!
Een reactie posten