zaterdag 26 april 2008

bootje varen

Door alle drukte heeft het een tijdje geduurd voordat jullie van mij horen. Maar hier dan toch eindelijk een update. Zoals ik de vorige keer schreef, heb ik de 2 andere ziekenhuizen bezocht: Bartica en Suddie. Ik ben eerst naar Bartica gegaan. Om daar te komen ben ik met de bus naar Parika gegaan (uurtje) en daar met de speedboot verder gegaan. Bartica ligt 1,5 uur varen ten zuiden van Parika aan de Essequibo rivier. Je gaat dus de rivier op. Het duurde zo’n 45 minuten voordat de boot gevuld was en dan zit je vooral op een bankje te wachten. De boot vertrok vanaf de oever/strand en met wat stuntwerk vind je je plek. Een aantal blauwe plekken krijg je er gratis bij. In het ziekenhuis heb ik met de leidinggevende dame gesproken. De kamer voor onze unit is zo goed als klaar en het ziekenhuis is er klaar voor. We hebben besproken hoe we nu verder gaan en ik wil graag de verpleegkundigen en de mensen van de gezondheidsklinieken in het binnenland trainen in algemene oogzorg. Zij zijn vaak de 1e mensen die patiënten zien en zij hebben een belangrijke taak om oogafwijkingen te herkennen. Sommige problemen kunnen zij zelf oplossen, andere kunnen zij doorsturen naar de refractionist en ernstige afwijkingen moeten meteen doorgestuurd worden naar de oogarts. Die afweging is belangrijk en daarin hebben zij training nodig. Eens per maand komen alle medewerkers bij elkaar en ik krijg tijd voor een workshop tijdens één van deze bijeenkomsten.

Na mijn bezoek heb ik Ian (oud VSO-er) opgezocht en ik heb bij hem overnacht. ’s Avonds met 2 andere VSO-ers uit eten gegaan. De volgende dag vroeg opgestaan en de boot terug naar Parika genomen. Dat is 1,5 uur naar het noorden (richting zee) en toen met de volgende boot 1 uur naar het westen, naar de overkant van de rivier. De rivier is enkele tientallen km’s breed! Daar ben ik met een taxi naar het ziekenhuis in Suddie gegaan (20 minuten). Ook hier heb ik overleg gehad over de benodigdheden om de kliniek te openen. Het ziekenhuis is bijna zo ver en we hopen in juni/juli in alle ziekenhuizen te kunnen beginnen. Monda gaat in Suddie werken en haar moeder werkt er ook. Die heb ik even opgezocht en uiteindelijk ben ik bij haar thuis gaan lunchen. Daarna mijn reis naar Georgetown vervolgd en ik was om 4 uur thuis. Moe, zonverbrand, met wat blauwe plekken en een snee in mijn teen maar met een goed gevoel!

Bij thuiskomst kwam ik tot de ontdekking dat Arvel even in het land was. Een complete verrassing voor mij. Ik heb een lange vergadering gehad en dat was niet verkeerd. Ik leer steeds beter met hem om te gaan en ik weet ook dat zijn woorden niet veel waarde hebben. Het blijft altijd afwachten of hij doet wat hij belooft. Charles gaat in mei op vakantie en heeft mij verteld dat hij deze tijd wil gebruiken om na te denken of en hoe hij verder wil gaan. Ik heb aangeboden om een aantal van zijn taken over te nemen. Ik heb er nu een nieuwe collega bij en na 3 jaar ben ik wel toe aan een stap hoger in de organisatie. Ik wil een actievere rol spelen en vind dat Charles best wat taken kan overdragen. Dan heb ik het over gesprekken met ziekenhuizen, volledige verantwoordelijkheid voor opzetten van de klinieken, organiseren van trainingen etc. Charles was heel blij dat hij mij naar de ziekenhuizen had laten gaan en zowel Arvel als Charles was heel tevreden over mijn bezoeken. Ik heb zo kunnen laten zien dat Charles niet alles zelf hoeft te doen, want zijn werkdruk is hoog.

Een beetje nieuws over ons huisje-boompje-beestje: Rudy heeft een TV-tafel in elkaar getimmerd. Die moet alleen nog geverfd worden. Ik ben druk bezig met schilderen en zal wat foto’s opsturen als het af is. De planten buiten staan in volle bloei in blauw, roze en oranje. En dat beestje dan? Nou die is onderweg….. ik wil graag een papagaai! Het beste is om ze zo jong mogelijk te kopen, maar dan moet je ze nog met de hand voeren. Dat lukt niet als je werkt……..Dus Monda’s moeder gaat een klein papagaaitje kopen en die de 1e paar weken verzorgen en dan ga ik hem ophalen. Het wordt een vrij kleine, groen en hij gaat hopelijk praten. En dan wel natuurlijk Engels én Nederlands!!! (ik kan vast oefenen met opvoeden in 2 talen ha ha ha).

En verder:

· De minister van Gezondheidszorg heeft Rudy ontmoet en na de ontdekking dat ik “wortels” in Guyana krijg, heeft hij ons aan de minister van Huisvesting geïntroduceerd. Ze hebben samen afgesproken dat ik bouwgrond kan krijgen als ik dat wil en dat ik naar de minister toe ga als we een huis willen bouwen… tís maar dat je het weet

· Ik heb ½ pond knoflook gepeld. Als je dit in de blender doet en in de koelkast bewaart kun je heel makkelijk een lepel eruit halen voor het koken. Scheelt werk! Het pellen helpt goed als je boos bent, kun je je prima afreageren…..(spreek uit ervaring)

· Ik heb gisteren 5 CD’s gekocht voor 3 euro…..alle soorten muziek/films zijn verkrijgbaar en vaak gloednieuw.

· Onze mangoboom is in volle bloei en er groeien tientallen mango’s nu.

Groet uit Guyana!

zondag 6 april 2008

Hieperdepiep!

Een week is alweer voorbij gevlogen sinds ons feestweekend. Op vrijdag kwamen Mary en Stephen (2 VSO-ers) bij ons eten en zij hebben “Rudy-soep” geproefd. Rudy kan heerlijke soep maken dus zij hebben het maar een toepasselijke naam gegeven. Zaterdag was de bruiloft van Ben en Nirmala. Ben is Nederlander en woont hier al heel lang en is sinds een paar jaar samen met Nirmala . Het was een Hollands-Guyanees feest, erg gezellig met goed eten, goede muziek en perfecte stemming. Wij hebben stiekempjes wat vergelijkingen gemaakt en ideetjes opgedaan……

Zondag was ons feest aan de beurt. Rudy en ik vierden onze verjaardagen met zijn familie en mijn collega’s. 2 zussen hebben eten gekookt en ik heb taarten gebakken. Geen Guyanees feest zonder een bord vol eten dus de tafel was rijkelijk gevuld met rijst, roti en kipcurry, gevulde eieren, kaassandwiches, andere hapjes en drank. Ik had natuurlijk niet de goede muziek vandaar dat een neef zijn laptop met muziek had mee genomen en hij verzorgde de muziek. Voor de meesten was het de 1e keer dat zij bij ons thuis kwamen en het was erg leuk ons huis te kunnen laten zien.

Rudy kwam met een TV voor mij thuis…..jippie! Het is helemaal niet gebruikelijk om kado’s te geven en ik was ook blij verrast met de kado’s van Rudy’s familie: mooie tas, wijnglazen, fles Baileys, oorbellen. Rudy’s verjaardag was 15 maart en ik heb hem een zilveren armband met mijn naam gegeven. Mijn ouders hebben hem een set gereedschap gegeven en ook pa’s oude telefoon. Het was heel bijzonder om hem zo blij te zien. Hij vertelde mij dat dit de allereerste keer in zijn leven was dat hij een verjaardagskado heeft gekregen. Nou dan ben je wel even stil…

Donderdag en vrijdag ben ik op pad geweest om de ziekenhuizen te bezoeken waar we nieuwe klinieken willen openen. Dat staat al zo lang op het programma maar het schiet niet op. Wij, in het westen, zouden wat telefoontjes plegen om op de hoogte te worden gebracht maar dat werkt hier niet. Dus werd ik er op uit gestuurd om beide ziekenhuizen te bezoeken. New Amsterdam was de 1e. Mijn reis verliep voorspoedig en met 2,5 uur was ik er. Ik heb met een secretaresse gesproken en voor de zoveelste keer uitgelegd wat we van plan zijn en wat we van het ziekenhuis verwachten. Zij moeten voor een deel van inrichting zorgen (buro, stoelen, dossierkast etc). Wij verzorgen al het onderzoeksmateriaal, kantoorspullen, vitrinekast etc. Het klinkt allemaal vrij eenvoudig, maar dat is het blijkbaar niet. Wij krijgen geen directe afspraken met het ziekenhuis, we worden aan het lijntje gehouden en ondertussen gaan de maanden voorbij. Het heeft vooral met politiek te maken en het feit dat wij goedkope brillen leveren. De baas van het ziekenhuis heeft connecties met mensen in de privé-sector en die zijn allerminst blij met ons. Hij probeert het zolang mogelijk uit te stellen.

Het 2e ziekenhuis was Skeldon, tegen de grens van Suriname aan. Dat ziekenhuis is erg klein en is de afgelopen jaren flink achteruit gegaan. De arts die nu de leiding heeft, probeert het weer op gang te krijgen en wil heel graag dat wij daar beginnen. Zijn probleem is dat hij geen geld heeft. Het betekent dat CCB alles moet leveren en ook de ruimte moet opknappen waar we gaan werken. Die kamer heeft nu een gat in het plafond, geen vloer en een deur die niet dicht kan. Het gesprek wat ik had was erg positief en mensen zijn bereidwillig en enthousiast.

Ik heb in Skeldon overnacht bij Cheryl, een VSO-er en heb ook Rudy’s familie daar bezocht. Ik had leesboeken voor de kinderen meegebracht en de jongste was de hele dag op mij aan het wachten. Ze wilde dat ik een week logeerde, maar dat zat er niet in.

Mijn terugreis verliep niet zo voorspoedig. Ik ben om 13 uur vertrokken en ik was snel bij de veerboot. Ik moest eerst een uur wachten totdat die kwam en vervolgens hebben we 2 uur op de rivier gedobberd omdat de boot niet kon aanmeren aan de andere kant. Vraag me niet waarom maar we hebben rondjes gevaren en uiteindelijk de overkant bereikt. Toen nog een lange reis naar Georgetown waarbij we onderweg 10 minuten stopten omdat een groep Islamitische jongeren moesten bidden in de moskee. Dat heb ik nog nooit meegemaakt!

Maandag en dinsdag staan 2 andere ziekenhuizen op het programma, nu in het westen van Guyana. Dat worden wederom lange reizen met een overnachting in Bartica. Maar ik klaag niet, want ik vind dit leuk om te doen!

En verder:

Ÿ De puppies beginnen te lopen, dus we hebben genoeg leven in de brouwerij

Ÿ We kijken nu elke avond Oprah

Ÿ Ik moest deze week 1 uur in de rij staan om mijn elektriciteitsrekening te betalen, grrrrrrrrrrrrrr

Ÿ Ik heb eindelijk de hand van de president geschud

groet uit Guyana!