Birthday party

Afgelopen zondag vierden Rudy en ik onze verjaardagen. We zijn allebei in maart jarig en aangezien ik dit jaar bij de club van 30-ers ben gekomen, was het tijd voor een extra groot feest!

Met de hulp van familie werd de tuin omgebouwd tot feestzaal/dansvloer/restaurant. Rudy's zus had een prachtige taart meegenomen die Rudy en ik samen heel traditiegetrouw hebben aangesneden onder het oog van iedereen. Het was een erg leuk feest met een goede DJ, eten, drinken, lol en zo'n 30 mensen!

Geniet mee met de foto's:

Rudy had een enorme grote pan

"cook up" rijst gekookt in de garage

de

feestneuzen ;-)

taart eten met 2 nichtjes

neef Shaan was de DJ

feestende neven en nichten

3 zussen van Rudy

samen taart aansnijden

op de dansvloer

Groet uit Guyana!

gekke week

De meeste weken in Guyana verlopen rustig en helemaal niet zo interessant als het soms lijkt. Soms heb ik een week waarin alles anders loopt, zoveel tegen zit, rare dingen gebeuren, ik over heel Guyana verspreid ben en dat ik blij ben dat de week voorbij is. Ik had zo’n week nog niet zo lang geleden:
Maandag hadden we een dag gepland om naar één van de scholen aan de Essequibo rivier te gaan om daar de schoolkinderen te screenen. De hoofdonderwijzeres had ons een tijd geleden gevraagd om naar 7 scholen te komen. Omdat deze scholen aan de rivier liggen en alleen bereikbaar per boot zijn, is het niet zo makkelijk daar naar toe te gaan. Charles gaf zijn toestemming om de scholen te bezoeken met een team van refractionisten zodat we de kinderen maar ook de dorpbewoners konden onderzoeken. Ik heb verder alle details uitgewerkt met de scholen zodat we een planning hadden, alle spullen bij elkaar hadden en we voorbereid op pad zouden gaan. Het plan was om een hele week in de regio te verblijven maar er waren geen bedden beschikbaar. Alleen hangmatten....en wij zien het niet zitten om een hele week in een hangmat te slapen. (probeer maar een nachtje en je weet waar ik het over heb!)
Het alternatief was om het over 4 dagen te verspreiden en elke keer op en neer te reizen. Maandag was dag 1. Om 6.30 uur vertrokken met de auto naar Parika en daar op de boot gestapt. Met 3 mensen van tandheelkunde die ook meegingen, was de boot overvol. Met als gevolg: aankomst in natte kleren door alle boeggolven....Via een modderpaadje kwamen we bij de school aan. De school heeft 80 leerlingen van leeftijd 4-15 jaar, 2 (ongeschoolde) leerkrachten en een hoofdonderwijzeres. Er zijn geen klaslokalen, maar de klassen zijn afgebakend met schoolborden. De school komt over als een groep van vrolijke kinderen met gemotiveerde leerkrachten. Terwijl ik met een collega de screening van de schoolkinderen deed, waren 3 anderen bezig met het screenen van volwassenen. Dat ging prima. De bewoners hadden heerlijke viscurry voor ons gekookt en we kregen bananen en cassave mee naar huis. Charles had om jonge kokosnootbomen gevraagd (voor zijn nieuwe huis) dus ik kwam thuis met 4 bomen in de kofferbak....
Rond 4 uur waren we klaar en konden we met de boot terug. Dit keer hadden we een grotere boot en een 40pk (lees langzaam) motor. Dat in combinatie met een onstuimige rivier, varen tegen de stroom in zorgde voor een hilarische rit. Iedereen was kletsnat, we deden 2,5 uur over een tocht was normaal 45 min duurt. En elke boot die ons tegemoet kwam of ons inhaalde zorgde voor golven genoeg om zeeziek van te worden! Ik was 8 uur thuis, moe en half opgedroogd maar met een voldaan gevoel!


de kinderen toonden hun tekeningen:
wat nieuwsgierige aagjes

collega's aan het werk onder de school:

het schoolplein:

Dinsdag was ik thuis aan het werk, examen schrijven, emails beantwoorden en toch ook uitrusten.
Woensdag bracht ik door in de kliniek en dat was een hectische dag. Compliceerde patiënten, tig telefoontjes, problemen op het kantoor die ik op moest lossen. Toen door naar Nederlandse les wat trouwens goed gaat. Ik heb inmiddels wat vertaalwerk gedaan en er komt steeds meer binnen.
Donderdag gingen we opnieuw naar Essequibo voor een screening dag. Althans dat was de bedoeling. We vertrokken weer vroeg en kwamen rond 8.30 uur aan in Parika. Toen we bij de boten kwamen werden we tegen gehouden door een groep zwaar bewapende agenten. Met de vinger klaar in schietstand vervoerden zij gevangenen per boot van Bartica naar Georgetown. Met z’n 2-en aan elkaar vastgeketend klommen een stuk of 20 mannen uit de boot het strand op om naar de vrachtwagen te lopen. En iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Echt heel apart.
Toen was het wachten geblazen. Het hoofd van de school zou een boot voor ons geregeld hebben en dat was niet het geval. Slechte organisatie en het kostte ons bijna 3 uur voordat ze een boot geregeld had. Dit keer de boot van de Guyana Defence Force (het leger) die ons wel kon ophalen. Maar de mannen waren op patrouille dus geen garantie hoe, waar en wanneer we ergens zouden aankomen. Ook weer zoiets....wij de boot in en na 3 minuten meldde de kapitein dat de motor problemen gaf en dat we het niet gingen halen. Rechtsomkeert gemaakt en weer op de kant gezet. Toen maar besloten de dag af te blazen en naar huis te gaan. En hopen dat het leger niet nodig was die dag aangezien ze zonder boot zaten...
Op de terugweg ging onze pech nog een tijdje door. We moesten de brug over de Demerara rivier over. Die gaat elke dag 1 uur dicht op aangekondigde tijden (afh. van de tijding). Uiteraard was de brug die dag extra lang open en moesten we ook daar ruim een half uur langer wachten.
Vrijdag stond een bezoek aan Linden op het programma. Dat doe ik elke maand en dit keer was ik redelijk op tijd vertrokken. Ik hoefde niet te wachten voor de bus. Ik stapte in en 5 minuten later vertrok de bus. Maar toen begon het wat minder goed te verlopen. Vrijdag speelde de West Indies een cricket wedstrijd tegen Engeland in het nationale stadion. Dat stadion ligt aan de enige weg naar het zuiden. Je hebt geen andere keus. En natuurlijk ligt ook Linden aan het einde van die weg....Ik stond ouderwets in een kilometers lange file in de hete zon op weg naar mijn werk. Met een vertraging van een uur kwam ik 10.30 uur in Linden aan. Terug verliep gelukkig veel beter, maar de West Indies hebben de wedstrijd verloren. Op een hele knullige manier trouwens. De wedstrijd werd voortijdig afgebroken vanwege de duisternis (ooit in Nederland gehoord??), terwijl er grote stadionlampen aanwezig zijn. Iedere ploeg speelt 50 overs (300 ballen) en wie de meeste runs (punten door heen en weer te rennen) maakt, wint. Engeland had 50 overs gespeeld en West Indies zouden dat niet meer halen. Op basis van de hoeveelheid runs na gelijke hoeveelheid ballen kan een team winnen. Je rekent hoeveel runs ze hebben als ze zo zouden doorspelen tot 50 overs. Dit zouden de West Indies zijn, maar de coach besloot te stoppen met 1 run te weinig. Hij had het niet goed berekend, maar zich vergist en zodoende verloren ze. De Guyanezen waren niet zo blij na afloop......

groet uit Guyana!