happy news!

het is zondagochtend, 11 uur en ik ben alleen thuis. ik ben aan het schilderen en de (olie)verf moet drogen, dus mooi een gelegenheid om een email te schrijven. ik heb veel reacties gekregen op mijn verslag van mijn trip naar het binnenland. het was voor ons ook een hele bijzondere week. Bijzonder omdat we zoveel mensen hebben gezien, waarvan de meesten hun dorp nog nooit uit waren geweest, bijzonder omdat we veel mensen tegenkwamen die geen Engels spreken, bijzonder om dit alles met 3 leuke collega’s mee te maken. Georgetown is wat dat betreft zo ontwikkeld. We zien regelmatig mensen die analfabeet zijn en dat heeft simpelweg te maken met het onderwijssysteem. Het lees- en schrijfnivo op scholen is bedroefend. heel af en toe komen we in Georgetown mensen tegen die geen Engels spreken.
ik vond de verantwoordelijkheid van de week best heftig en ik was blij dat ik dit met Angela kon delen. Je bent toch verantwoordelijk voor 2 collega’s en we moesten ervoor zorgen dat alles goed geregeld was. daarnaast heb je met oogafwijkingen te maken die je niet veel ziet of waarvan je niet goed weet wat je moet doen. Er is geen oogarts in de regio dus wij moesten beslissen of iemand een 24 uur lange bootreis moet ondernemen om een oogarts te zien. Hoe ernstig is de afwijking, is behandeling sowieso mogelijk en is iemand in staat om de tocht te ondernemen. Je moet dus wat verder denken dan het schrijven van een verwijsbrief. Dan is het fijn om een second opinion te vragen en samen die beslissing te nemen.
het grote nieuws van deze week is de goedkeuring van onze training door de Universiteit van Guyana!!! Dat zegt jullie waarschijnlijk niet zoveel, maar dat is een grote overwinning voor ons. Ik ben 2 jaar lang bezig geweest dit voor elkaar te krijgen en deze week is het goed gekeurd! Ik heb ik weet niet hoeveel versies moeten schrijven en na tientallen vergaderingen ging het deze week naar de hoogste commissie ter beoordeling. Het betekent dat onze training onder de supervisie van de universiteit gegeven wordt. mensen studeren af met een officieel en erkend certificaat. Het betekent ook dat we volgens de universiteitsregels moeten werken: alles documenteren, studentendossiers, aanwezigheid van officieel figuur bij examens, wijzigingen moeten eerst goedgekeurd worden.
ik ben er blij mee, want het programma heeft nu structuur, richtlijnen en heeft “wortels” gekregen in een bestaan systeem.
ondertussen ben ik aan een nieuw project begonnen: een opleiding Optometrie aan de Universiteit van Guyana. Er is geen opleiding in de Caribbean en we proberen dit in Guyana op te zetten. Geen makkelijke taak en het is verweg-toekomst-praat, maar ik ondesteun het idee. Ik ben bezig met het schrijven van het curriculum en alle modules. We hebben hulp van bestaande opleidingen elders in de wereld gekregen en dat scheelt veel werk. Nu moet ik alles samenstellen, alle doelstellingen schrijven, inhoud, examens, boekenlijsten, lesuren en dat is heeeeeeel veel werk. Gelukkig doen Angela en ik het samen want anders krijg je er soms een knotje van.
en dan nog een hoogtepunt....nou ja ik weet niet voor wie.....maar ik was op TV donderdagavond. er was een live show over oogscreeningen op scholen waar ik aan mee werk. Ik hou er niet van, vind het niks om met een camera op mijn snufferd te praten over werk. Helaas moet je soms...Uiteindelijk viel het wel mee, ik was een half uur in het programma waarvan een deel was met vragen van bellers. Dat was wel grappig: mijn vader heeft een rood oog, wat moet ik doen?? Als ik buiten in de zon loop, heb ik last van mijn ogen, wat moet ik doen? (nou uh....zonnebril dragen???!!)
Na afloop wat reacties gekregen en die gingen vooral over mijn schoenen! ha ha ik draag meestal geen hakken en nu was ik in mijn nette pak met chique schoenen en dat viel op! ’t is maar waar je op let als je TV kijkt of niet?

groet uit Guyana