donderdag 20 augustus 2009

werk trip naar de Rupununi

Van 17 t/m 26 juli ben ik met 3 collega’s naar het zuiden van Guyana gegaan voor een “medical outreach”. De Amerikaanse ambassade regelde een trip en nodigde ons uit. Het was dezelfde regeling als in Mabaruma in april. Zij regelen en betalen ons vervoer, verblijf en maaltijden en wij geven gratis (lees)brillen en oogdruppels aan alle mensen die dat nodig hebben. Het is een geweldige samenwerking: wij hebben de mankracht en materialen en zij hebben geld ;-) Dat laatste ontbreekt nogal eens bij CCB.

Angela, refractionisten Melrose en Schimze en ik vlogen vrijdagochtend vroeg naar Lethem, een dorp in het zuiden op 2 uur vliegen vanaf Georgetown. Daar aangekomen zijn we meteen aan het werk gegaan in 2 kleine dorpjes. De Amerikanen waren met 2 jeeps naar het zuiden gereden en zorgden voor ons vervoer.

Zaterdag zijn we met 3 auto’s naar een dorp ver in de bergen gegaan. Het dorp is behoorlijk geisoleerd. Een deel van het jaar is het niet bereikbaar vanwege de regenval en de slechte wegen. Mensen gaan vaak naar Brazilie voor boodschappen omdat dat dichterbij is. Het dorp heeft een grote gezondheidskliniek en een school en heeft een populatie van ong. 1500 mensen. De tocht ernaar toe was een onvergetelijke: 4,5 uur over onverharde wegen, door rivieren, door modderpoelen en over afgronden. We kwamen een paar keer vast te zitten en moesten met kabels eruit getrokken worden. Gelukkig hadden we op de terugweg minder pech en kwamen we heelhuids thuis. Behalve ons 4-en kwamen ook een arts, verpleegkundige en 2 mensen die malariatesten deden mee.

Op zondag stond een ander dorp op het programma. Ik ben daar al eens eerder geweest en het was geweldig om terug te zijn. De dorpsmensen waren massaal gekomen en zorgden voor lunch. De Amerikanen zijn aan het einde van de dag terug gegaan en wij zijn in het dorp gebleven. Er is een gastverblijf midden in het regenwoud. De weg ernaar toe was een groot modderpad en we kregen het advies om onze bagage met een ossenwagen te vervoeren. Nou was er ook plek voor ons, dus bij beurten hebben we een rit op de ossenwagen gehad. Echt lachen: gekke eigenzinnige beesten en een pad vol kuilen, beekjes en vooral modder! Het gastverblijf is eenvoudig: geen stromend water, een generator die ’s avonds voor verlichting zorgt. De volgende ochtend hebben we een korte wandeling door het regenwoud gemaakt en we zijn lopend terug naar het dorp gegaan, een tocht van 3 uur. Daar werden we opgepikt door Shaun. Shaun heeft een 4x4 jeep die ons de rest van de reis heeft rondgereden. Dit deel was niet door de Amerikanen geregeld en wij hebben dus zelf gedaan. Dat betekende een auto huren en alle andere kosten zelf betalen. Gelukkig had Angela donaties gekregen van optiekzaken in Engeland en met dat geld hebben we de week kunnen betalen. Vervoer en verblijf is duur. Om een voorbeeld te geven: de huur van de auto was ruim 600 euro....De meeste gastverblijven gaven ons een flinke korting omdat we vrijwilligers werk deden. Maar toch, we hebben ruim 1200 euro in een week tijd uitgegeven.

Dinsdag en woensdag hebben we in klein dorp gewerkt. Er is alleen radiocontact mogelijk en de meeste klinieken houden zo onderling contact. Het dorp staat bekend om de kaaimannen in de rivier die langs het dorp stroomt. Nou heb ik er geeneen gezien, maar misschien is dat maar beter ook......

Donderdag reden we via een tocht van 3 uur naar een volgend dorp. Onderweg moest Shaun een minibus uit een ondergelopen greppel trekken. De weg stond gedeeltelijk onder water en dan zijn kuilen en gaten moeilijk te zien. We verbleven in een superdeluze resort, hetzelfde als waar mijn ouders en ik 3 jaar geleden ook verbleven. Om geld te besparen zijn we de volgende nacht naar het overheidsgasthuis gegaan omdat we daar gratis konden verblijven. Die dag hebben we de meeste mensen onderzocht: 100 in totaal.

Vrijdag trokken we verder naar het noorden, naar een dorp met een handvol inwoners, redelijk afgelegen en midden in een malariagebied. De toshao (dorpshoofd) zorgde voor lunch voor ons. Onze laatste 2 nachten brachten we in een prachtig gastverblijf door. Het wordt gerund door de lokale bevolking en is een grote bron van inkomsten voor het dorp. Hier werden we hartelijk ontvangen, heel goed verzorgd en de waardering was duidelijk merkbaar. Toen we wilden afrekenen boden ze ons het verblijf gratis aan.

We waren rond lunchtijd zaterdag middag klaar en toen zat ons werk erop. We hebben totaal 370 mensen gezien, een flink aantal oogafwijkingen opgespoord en heel veel brillen uitgedeeld.

Net als in Mabaruma hebben we een goede tijd gehad, veel lol gehad (ook met Shaun) en veel meegemaakt. Ik ben in dorpen geweest waar je anders niet zo snel naar toe zou gaan. Ondanks de lange dagen voelde het opnieuw aan als een vakantie. Eentje om niet te vergeten!

en verder:

· werden we in een slaapkamer begroet door een 10cm lange spin......

· spraken veel mensen geen Engels, maar alleen de stammentaal

· hebben de meeste klinieken geen toiletten maar een ouderwets buitenhuis

· hebben we apen en papagaaien gezien





























nieuw huis!

Nou ja het nieuws is niet erg nieuw meer, want we wonen er al bijna 2 maanden.

Maar we hebben een nieuw huis! Geen eigen huis, maar een ander huurhuis. De geschiedenis met mijn huisbazin is jullie wel bekend en het werd van kwaad tot erger. Het huurcontract was afgelopen en we kregen te horen dat de huur omhoog zou gaan met nóg meer regels. Net voordat we het nieuwe contract zouden tekenen konden we in het huis van Rudy’s vriend terecht. Deze vriend is arts in het ziekenhuis waar ik werk en we kennen hem goed. Een leuke jonge knul met een jong gezin. We wonen in het huis achter hen, een paar honderd meter van ons oude huis. Het is een bovenhuis met 2 slaapkamers. Het is de helft kleiner en minder comfortabel, maar ook een lagere huur en een goede huisbaas!


Begin juli zijn we verhuisd. We moesten helaas al het inpakwerk en schoonmaakwerk in onze avond- en weekenduren doen. Gelukkig was Rudy een dag thuis en hij heeft alle spullen met paard en wagen overgebracht. (is wat anders dan een verhuiswagen he?)

We zijn van een gemeubileerd naar een ongemeubileerd huis gegaan en daarom moesten we op zoek naar meubelen, koelkast, gasfornuis en wat keukenspullen. Daar zijn we in geslaagd, alles past en de spaarcenten zijn op. We hebben wat 2e handsspullen kunnen krijgen en nu moeten we nog keukenkasten en een waterpomp regelen. We hebben alleen tussen 6-9 uur en 18-20 uur water in huis omdat de rest van de dag de druk te laag is. We hebben dan wel water beneden in de tuin, maar niet boven. We douchen sindsdien met een emmer en een beker.....

Met de puppy gaat het goed. Die is inmiddels ook gewend aan zijn nieuwe huis en heeft geleerd om zelf de trap af te komen. Dat scheelt heel wat gejammer van zijn kant en op en neer lopen van onze kant. ’s Nachts slaapt hij buiten, boven aan de trap en overdag is hij in de kennel. Hij heeft het ook voor elkaar gekregen dat hij binnen, bij de drempel mag slapen. Ik wil hem niet in huis hebben, maar hij mag in het hoekje bij de deur slapen. Het is echt een gezelschapsbeestje en wil het liefst dicht bij je zijn. En ik heb nu ook ontdekt hoe lui honden eigenlijk zijn…

Op het werk gaat het goed. We hebben de aanvullende training met de meiden afgerond en iedereen zit nu op hetzelfde niveau. Ze hebben helaas niet alle examens gehaald dus we moeten de herexamens later doen. Roxanne, één van de refractionisten, is helaas (voor ons) vertrokken. Zij is verpleegkundige en heeft met mij vanaf het begin gewerkt. We konden het samen goed vinden en ik zal haar behoorlijk missen. Haar man heeft het Amerikaans burgerschap gekregen (na 5 jaar wachten in USA) en zij heeft nu haar visum gekregen en vertrekt naar Amerika om met haar man te zijn. Ik ben blij voor haar want ze zijn ruim 5 jaar zonder elkaar geweest. Monda, een andere refractionist, is zwanger en verwacht haar 1e kindje in december.

En verder:

· Hebben de buren een papagaai die regelmatig komt buurten en die volop praat

· Wonen we naast een “high wine” kroeg, een illegaal verkooppunt van enorm sterke drank en dat begint al ’s ochtends heel vroeg

· Wonen we in een huis met onafgesloten kamers, geen privacy dus en maar goed dat wij elkaar zo leuk vinden ;-)

· Hebben we nog geen telefoon, het is aangevraagd en we gebruiken onze contacten om het snel aangelegd te krijgen

· Hebben we bij het ministerie van huisvesting een verzoek voor een stuk grond ingediend. Na 2,5 uur wachten kregen we een papier mee dat ze ons zullen bellen.


Groet uit Guyana!


zaterdag 13 juni 2009

Baby news!

Sinds kort hebben we een heel lief schattig klein puppy: Black Boy. Rudy verraste mij met dit nieuwe familielid en we hebben de grootste lol met hem.

Na 2 dagen wennen zijn de 2 honden de beste maatjes en spelen ze altijd samen. De grote hond zorgt goed voor hem en waakt als een echte moeder over de puppy.

Wij, als ouders, hadden 2 onderbroken nachten....maar nu slaapt de kleine de hele nacht door ;-)
Hij huilt alleen als hij wil slapen.....zo zouden alle babies moeten zijn of niet?






Black Boy slaapt met een knuffelbeer, die gaat overal mee naar toe..


En soms vind je hem in hele vreemde posities slapen.....(tussen 2 bankkussens)



Groet uit Guyana!

donderdag 21 mei 2009

happy news!

het is zondagochtend, 11 uur en ik ben alleen thuis. ik ben aan het schilderen en de (olie)verf moet drogen, dus mooi een gelegenheid om een email te schrijven. ik heb veel reacties gekregen op mijn verslag van mijn trip naar het binnenland. het was voor ons ook een hele bijzondere week. Bijzonder omdat we zoveel mensen hebben gezien, waarvan de meesten hun dorp nog nooit uit waren geweest, bijzonder omdat we veel mensen tegenkwamen die geen Engels spreken, bijzonder om dit alles met 3 leuke collega’s mee te maken. Georgetown is wat dat betreft zo ontwikkeld. We zien regelmatig mensen die analfabeet zijn en dat heeft simpelweg te maken met het onderwijssysteem. Het lees- en schrijfnivo op scholen is bedroefend. heel af en toe komen we in Georgetown mensen tegen die geen Engels spreken.
ik vond de verantwoordelijkheid van de week best heftig en ik was blij dat ik dit met Angela kon delen. Je bent toch verantwoordelijk voor 2 collega’s en we moesten ervoor zorgen dat alles goed geregeld was. daarnaast heb je met oogafwijkingen te maken die je niet veel ziet of waarvan je niet goed weet wat je moet doen. Er is geen oogarts in de regio dus wij moesten beslissen of iemand een 24 uur lange bootreis moet ondernemen om een oogarts te zien. Hoe ernstig is de afwijking, is behandeling sowieso mogelijk en is iemand in staat om de tocht te ondernemen. Je moet dus wat verder denken dan het schrijven van een verwijsbrief. Dan is het fijn om een second opinion te vragen en samen die beslissing te nemen.
het grote nieuws van deze week is de goedkeuring van onze training door de Universiteit van Guyana!!! Dat zegt jullie waarschijnlijk niet zoveel, maar dat is een grote overwinning voor ons. Ik ben 2 jaar lang bezig geweest dit voor elkaar te krijgen en deze week is het goed gekeurd! Ik heb ik weet niet hoeveel versies moeten schrijven en na tientallen vergaderingen ging het deze week naar de hoogste commissie ter beoordeling. Het betekent dat onze training onder de supervisie van de universiteit gegeven wordt. mensen studeren af met een officieel en erkend certificaat. Het betekent ook dat we volgens de universiteitsregels moeten werken: alles documenteren, studentendossiers, aanwezigheid van officieel figuur bij examens, wijzigingen moeten eerst goedgekeurd worden.
ik ben er blij mee, want het programma heeft nu structuur, richtlijnen en heeft “wortels” gekregen in een bestaan systeem.
ondertussen ben ik aan een nieuw project begonnen: een opleiding Optometrie aan de Universiteit van Guyana. Er is geen opleiding in de Caribbean en we proberen dit in Guyana op te zetten. Geen makkelijke taak en het is verweg-toekomst-praat, maar ik ondesteun het idee. Ik ben bezig met het schrijven van het curriculum en alle modules. We hebben hulp van bestaande opleidingen elders in de wereld gekregen en dat scheelt veel werk. Nu moet ik alles samenstellen, alle doelstellingen schrijven, inhoud, examens, boekenlijsten, lesuren en dat is heeeeeeel veel werk. Gelukkig doen Angela en ik het samen want anders krijg je er soms een knotje van.
en dan nog een hoogtepunt....nou ja ik weet niet voor wie.....maar ik was op TV donderdagavond. er was een live show over oogscreeningen op scholen waar ik aan mee werk. Ik hou er niet van, vind het niks om met een camera op mijn snufferd te praten over werk. Helaas moet je soms...Uiteindelijk viel het wel mee, ik was een half uur in het programma waarvan een deel was met vragen van bellers. Dat was wel grappig: mijn vader heeft een rood oog, wat moet ik doen?? Als ik buiten in de zon loop, heb ik last van mijn ogen, wat moet ik doen? (nou uh....zonnebril dragen???!!)
Na afloop wat reacties gekregen en die gingen vooral over mijn schoenen! ha ha ik draag meestal geen hakken en nu was ik in mijn nette pak met chique schoenen en dat viel op! ’t is maar waar je op let als je TV kijkt of niet?

groet uit Guyana

maandag 4 mei 2009

Mabaruma

20-26 april bracht ik door in Mabaruma, een klein dorpje tegen de Venezolaanse grens. De Amerikaanse ambassade had mijn collega Angela benaderd met het verzoek om daar een week lang oogonderzoeken te doen. De ambassade heeft een afdeling die medische veldklinieken regelt (en ook betaalt) en dit keer werden wij ook uitgenodigd. Onze organisatie wil dit soort “outreach” weken ook graag regelen, maar het ontbreekt aan geld. Om een voorbeeld te geven: je kunt Mabaruma bereiken via een 24 uur lange bootreis of per vliegtuig. Dat laatste kost 150 euro per persoon. Alleen de vliegkosten voor ons 4-en waren dus al 600 euro.
Maandagochtend vertrok ik samen Angela, Antonia en Luciean naar het vliegveld. Daar gaat niet alleen de bagage op de weegschaal, maar ook alle passagiers....De vliegtuigen kunnen max 12 personen vervoeren maar gelukkig waren wij de enigen en konden daarom genoeg spullen meenemen. Wij hadden zo’n 500 brilllen bij ons, de meesten gewone leesbrillen (door Angela gekocht in Amerika) en wat 2e hands brillen (via het ziekenhuis gedoneerd gekregen). Dat samen met ons onderzoeksmateriaal, oogdruppels, loepen, papieren en persoonlijke spullen vulde het vliegtuig aardig op.
Maandagochtend was een vroegertje: 5 uur op, om 7 uur gevlogen en om 8 uur aangekomen. We zijn om 11 uur begonnen met de kliniek, dat was in een kantoor van het agrarische onderzoeksinstituut. Comfortabel en genoeg kamers om in te werken. De rest van de week hebben we daar gewerkt. Een verpleegkundige van het ziekenhuis hielp ons met administratief werk en zij regelde ook de verwijzingen naar Georgetown. Wanneer het strikt noodzakelijk was om iemand naar de oogafdeling in Georgetown te laten gaan dan schreven wij een verwijzingsbrief en het ziekenhuis geeft vervolgens geld aan de patienten om de bootreis te betalen. In Georgetown is een hostel waar zij dan gratis kunnen verblijven. Mensen geven vaak het excuus dat ze geen geld hebben en gaan niet naar een arts, maar dit keer was er gelukkig een goede regeling voor ze.
Bij elkaar hebben we 400 mensen onderzocht in de 5 dagen. 1 refractionist en 1 optometrist deden de brilaanmetingen en de andere 2 deelden de brillen uit en onderzochten op oogafwijkingen (staar, glaucoom etc). Het liep als een trein en we hebben echt een hele goede week gehad. (ik word er soms een beetje moedeloos van als bijna iedereen klaagt dat ze arm zijn en ze dat als excuus gebruiken om niet naar een arts te gaan, niet naar school te gaan, medicijnen niet innemen....die dingen zijn hier gratis)
Mijn hoogtepunt was woensdag toen Luciean en ik met een 4-persoonsvliegtuigje naar een Indianendorpje zijn gevlogen. Dat dorpje ligt 45 minuten vliegen naar het zuiden en is alleen bereikbaar met het vliegtuig. Er zijn geen andere wegen of rivieren. Het vlieguigje is echt superklein en knalgeel en ik was 2x de copiloot ha ha, ik maar denken: piloot, blijf bij bewustzijn, knijp er niet tussenuit aub!!!!
De mensen leven van de goudmijnen en wat akkerbouw. Het ligt middenin het regenwoud, compleet afgesloten en in de regio wonen zo’n 1500 mensen. Sommigen wonen 2 dagen lopen vanaf het centrale dorp. We hebben 43 mensen onderzocht en brillen uitgedeeld in het gezondheidscentrum. Nou ja dat is meer een houten gebouwtje met wat medicijnen en een medewerker die de hele regio bedient. Het bijzondere aan dit dorp is dat de meeste mensen geen Engels spreken of zelfs maar verstaan en weinigen kunnen lezen en schrijven. Ze spreken hun eigen stammentaal en slechts een paar kinderen gaan naar school. Dat was best een uitdaging voor ons, communicatie is een groot probleem en deze mensen hebben nog nooit een oogtest gehad. We konden merken dat zelfs na uitleg in hun eigen taal ze niet erg begrepen wat de bedoeling was.
De piloot die ons bracht is een Canadese vrijwilliger van een kerk en hij doet alle medische evacuaties in dit gebied. De kerk heeft het vliegtuig geschonken. Via de radio werd om zijn hulp gevraagd en hij moest dus noodgedwongen weg. Uiteindelijk kwam hij aan het einde van de dag terug en bracht 3 moeders met kleine babies terug vanuit Georgetown. Die mensen moeten simpelweg wachten totdat er een leeg vliegveld die kant op gaat.
De hele week hebben we in een guesthouse geslapen, basaal maar prima. Er werd voor alle maaltijden gezorgd en we hadden vervoer. Alles was geregeld door de Amerikanen en het voelde ondanks de lange werkdagen aan als een vakantie.
Mabaruma ligt op een heuvel en dat geeft prachtige uitzichten. We hebben wat rond kunnen lopen en we hebben wat dorpen verderop bezocht. Vrijdag gingen Angela en Antonia naar een dorp om daar oogtesten te doen. Dat dorp heeft 100 inwoners en 2 (!) mensen kunnen lezen en schrijven. Het vreemde is dat dit dorp dichtbij is en dat scholen ook bereikbaar zijn. Er zijn nogal wat sociale problemen en het lijkt alsof deze mensen zich niet willen mengen met de mensen in de omliggende dorpen. Aan het einde van de dag zijn Luciean en ik ook naar het dorp gegaan en daar namen wat dorpsbewoners ons mee op een kanotocht. In een uitgeholde boomstam zijn we een stuk over een riviertje gekanood. Vooral mijn Guyanese collega’s hebben de longen uit hun lijf geschreeuwd!
We hadden moeite om vervoer terug te krijgen en dat betekende wachten wachten en wachten. En wat ga je dan doen? Hinkelen! De zandweg werd omgetoverd tot speelveld en wij hadden de grootste lol!
Zaterdag zijn we met de boot terug gegaan. Niet de 24 uur bootreis maar met de speedboot naar een plaatsje halverwege: Moruca. Dat duurde 4 uur en gaat over rivieren en op het laatst een klein riviertje. In Moruca hebben we overnacht en de volgende ochtend om 6 uur naar Georgetown vertrokken om daar 10.30 uur aan te komen. Een rit van boten en taxies die heel voorspoedig verliep.
Een bijzondere week en ik hoop dat jullie met de foto’s erbij een beetje een indruk krijgen wat wij meegemaakt hebben.



vliegtuigje waarmee we naar het Indianendorp vlogen


het gebruikelijke vervoer in Moruca


het uitzicht over Mabaruma vanuit ons guesthouse


uitzicht over het regenwoud



het vliegtuig waarmee we naar Mabaruma vlogen




nieuwsgierige kinderen in het dorp



Mabaruma vanuit de lucht gezien



Luciean aan het werk, vertaalster helpt haar



de landingsbaan in het dorp met de school op de achtergrond



in de kano


huis aan de rivier



de dorpsbewoners zwaaiden ons uit


de wachtruimte bij de kliniek

Groet uit Guyana!

zaterdag 11 april 2009

Birthday party

Afgelopen zondag vierden Rudy en ik onze verjaardagen. We zijn allebei in maart jarig en aangezien ik dit jaar bij de club van 30-ers ben gekomen, was het tijd voor een extra groot feest!


Met de hulp van familie werd de tuin omgebouwd tot feestzaal/dansvloer/restaurant. Rudy's zus had een prachtige taart meegenomen die Rudy en ik samen heel traditiegetrouw hebben aangesneden onder het oog van iedereen. Het was een erg leuk feest met een goede DJ, eten, drinken, lol en zo'n 30 mensen!


Geniet mee met de foto's:





Rudy had een enorme grote pan
"cook up" rijst gekookt in de garage



de
feestneuzen ;-)
taart eten met 2 nichtjes

neef Shaan was de DJ








feestende neven en nichten






3 zussen van Rudy













samen taart aansnijden

op de dansvloer


Groet uit Guyana!

gekke week

De meeste weken in Guyana verlopen rustig en helemaal niet zo interessant als het soms lijkt. Soms heb ik een week waarin alles anders loopt, zoveel tegen zit, rare dingen gebeuren, ik over heel Guyana verspreid ben en dat ik blij ben dat de week voorbij is. Ik had zo’n week nog niet zo lang geleden:
Maandag hadden we een dag gepland om naar één van de scholen aan de Essequibo rivier te gaan om daar de schoolkinderen te screenen. De hoofdonderwijzeres had ons een tijd geleden gevraagd om naar 7 scholen te komen. Omdat deze scholen aan de rivier liggen en alleen bereikbaar per boot zijn, is het niet zo makkelijk daar naar toe te gaan. Charles gaf zijn toestemming om de scholen te bezoeken met een team van refractionisten zodat we de kinderen maar ook de dorpbewoners konden onderzoeken. Ik heb verder alle details uitgewerkt met de scholen zodat we een planning hadden, alle spullen bij elkaar hadden en we voorbereid op pad zouden gaan. Het plan was om een hele week in de regio te verblijven maar er waren geen bedden beschikbaar. Alleen hangmatten....en wij zien het niet zitten om een hele week in een hangmat te slapen. (probeer maar een nachtje en je weet waar ik het over heb!)
Het alternatief was om het over 4 dagen te verspreiden en elke keer op en neer te reizen. Maandag was dag 1. Om 6.30 uur vertrokken met de auto naar Parika en daar op de boot gestapt. Met 3 mensen van tandheelkunde die ook meegingen, was de boot overvol. Met als gevolg: aankomst in natte kleren door alle boeggolven....Via een modderpaadje kwamen we bij de school aan. De school heeft 80 leerlingen van leeftijd 4-15 jaar, 2 (ongeschoolde) leerkrachten en een hoofdonderwijzeres. Er zijn geen klaslokalen, maar de klassen zijn afgebakend met schoolborden. De school komt over als een groep van vrolijke kinderen met gemotiveerde leerkrachten. Terwijl ik met een collega de screening van de schoolkinderen deed, waren 3 anderen bezig met het screenen van volwassenen. Dat ging prima. De bewoners hadden heerlijke viscurry voor ons gekookt en we kregen bananen en cassave mee naar huis. Charles had om jonge kokosnootbomen gevraagd (voor zijn nieuwe huis) dus ik kwam thuis met 4 bomen in de kofferbak....
Rond 4 uur waren we klaar en konden we met de boot terug. Dit keer hadden we een grotere boot en een 40pk (lees langzaam) motor. Dat in combinatie met een onstuimige rivier, varen tegen de stroom in zorgde voor een hilarische rit. Iedereen was kletsnat, we deden 2,5 uur over een tocht was normaal 45 min duurt. En elke boot die ons tegemoet kwam of ons inhaalde zorgde voor golven genoeg om zeeziek van te worden! Ik was 8 uur thuis, moe en half opgedroogd maar met een voldaan gevoel!



de kinderen toonden hun tekeningen:
wat nieuwsgierige aagjes

collega's aan het werk onder de school:


het schoolplein:


Dinsdag was ik thuis aan het werk, examen schrijven, emails beantwoorden en toch ook uitrusten.
Woensdag bracht ik door in de kliniek en dat was een hectische dag. Compliceerde patiënten, tig telefoontjes, problemen op het kantoor die ik op moest lossen. Toen door naar Nederlandse les wat trouwens goed gaat. Ik heb inmiddels wat vertaalwerk gedaan en er komt steeds meer binnen.
Donderdag gingen we opnieuw naar Essequibo voor een screening dag. Althans dat was de bedoeling. We vertrokken weer vroeg en kwamen rond 8.30 uur aan in Parika. Toen we bij de boten kwamen werden we tegen gehouden door een groep zwaar bewapende agenten. Met de vinger klaar in schietstand vervoerden zij gevangenen per boot van Bartica naar Georgetown. Met z’n 2-en aan elkaar vastgeketend klommen een stuk of 20 mannen uit de boot het strand op om naar de vrachtwagen te lopen. En iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Echt heel apart.
Toen was het wachten geblazen. Het hoofd van de school zou een boot voor ons geregeld hebben en dat was niet het geval. Slechte organisatie en het kostte ons bijna 3 uur voordat ze een boot geregeld had. Dit keer de boot van de Guyana Defence Force (het leger) die ons wel kon ophalen. Maar de mannen waren op patrouille dus geen garantie hoe, waar en wanneer we ergens zouden aankomen. Ook weer zoiets....wij de boot in en na 3 minuten meldde de kapitein dat de motor problemen gaf en dat we het niet gingen halen. Rechtsomkeert gemaakt en weer op de kant gezet. Toen maar besloten de dag af te blazen en naar huis te gaan. En hopen dat het leger niet nodig was die dag aangezien ze zonder boot zaten...
Op de terugweg ging onze pech nog een tijdje door. We moesten de brug over de Demerara rivier over. Die gaat elke dag 1 uur dicht op aangekondigde tijden (afh. van de tijding). Uiteraard was de brug die dag extra lang open en moesten we ook daar ruim een half uur langer wachten.
Vrijdag stond een bezoek aan Linden op het programma. Dat doe ik elke maand en dit keer was ik redelijk op tijd vertrokken. Ik hoefde niet te wachten voor de bus. Ik stapte in en 5 minuten later vertrok de bus. Maar toen begon het wat minder goed te verlopen. Vrijdag speelde de West Indies een cricket wedstrijd tegen Engeland in het nationale stadion. Dat stadion ligt aan de enige weg naar het zuiden. Je hebt geen andere keus. En natuurlijk ligt ook Linden aan het einde van die weg....Ik stond ouderwets in een kilometers lange file in de hete zon op weg naar mijn werk. Met een vertraging van een uur kwam ik 10.30 uur in Linden aan. Terug verliep gelukkig veel beter, maar de West Indies hebben de wedstrijd verloren. Op een hele knullige manier trouwens. De wedstrijd werd voortijdig afgebroken vanwege de duisternis (ooit in Nederland gehoord??), terwijl er grote stadionlampen aanwezig zijn. Iedere ploeg speelt 50 overs (300 ballen) en wie de meeste runs (punten door heen en weer te rennen) maakt, wint. Engeland had 50 overs gespeeld en West Indies zouden dat niet meer halen. Op basis van de hoeveelheid runs na gelijke hoeveelheid ballen kan een team winnen. Je rekent hoeveel runs ze hebben als ze zo zouden doorspelen tot 50 overs. Dit zouden de West Indies zijn, maar de coach besloot te stoppen met 1 run te weinig. Hij had het niet goed berekend, maar zich vergist en zodoende verloren ze. De Guyanezen waren niet zo blij na afloop......
groet uit Guyana!

zaterdag 14 maart 2009

Pagwah

Afgelopen woensdag was Pagwah, een Hindu feest in het teken van liefde, vertrouwen en verbondenheid. Traditie getrouw is men op straat feest aan het vieren. Mensen gooien emmers water naar elkaar en er wordt met verf (poedervorm of vloeibaar) gegooid. Uiteindelijk krijg je een kleurrijk resultaat.
Wij hebben ons prima vermaakt met vrienden en buren en terwijl de vrouwen druk bezig waren de mannen te bestoken, speelden de mannen cricket op straat.
Het is een beetje een mix van ons carnaval en koninginnedag, supergezellig en uitbundig!
Rudy en ik zagen er zo uit aan het einde van de dag (onze shirts wáren wit......)



Groet uit een kleurrijk Guyana!

Atelier

een paar van mijn tekeningen en schilderijen





onder de zon

hier is niet zoveel nieuws onder de zon. Terwijl jullie afgelopen week "gewoon" aan het werk
zijn......hadden wij hier 2 dagen vrij. Dinsdag was Youman Nabi, een Moslimfeestdag (verjaardag van de profeet) en woensdag was Pagwah, een Hindu feestdag waarop iedereen buiten water en verf naar elkaar gooit.
Rudy was aan het werk bij de buren, hun huis moet geverfd worden. Hij deed het nu in het weekend en tijdens deze feestdagen om extra geld te verdienen.
En ik was thuis aan het werk. Examens moeten geschreven worden en mijn collega is op vakantie. Heb maar besloten door te werken thuis en later de dag alsnog een keer vrij te nemen.

en verder:

  • was de waterpomp (die ons water vanuit de tank beneden omhoog pompt) kapot gegaan. Zaterdag de loodgieter gebeld, t/m maandag hem niet gezien, na wat telefoontjes met de huisbazin kwam hij dinsdag............om 6.30 uur IN DE OCHTEND....................grrrrrrrrrrrrr. Pomp is wel gemaakt ;-)
  • heb ik er een nieuwe baan bij: Nederlandse les geven op het taleninstituut. Via via werd ik gevraagd of ik 2 uurtjes per week les wil geven. Op dit moment aan 1 student, in de toekomst misschien meer. Het is betaald werk dus ook die extra centen zijn meegenomen (lees: tarief van bijna 4 euro per uur ha ha; gaat lang duren voordat we rijk zijn!!!!)
  • maar.........ik kan ook wat schilderijen en tekeningen verkopen en steeds meer mensen zijn geinteresseerd. Wellicht zit hier een toekomstige kunstenares!
  • zit ik al 6 weken zonder telefoon op het werk en het begint nu echt irritant te worden
  • was de sleutel van het toilet in de Eye Clinic zoek en moest het personeel (incl mijzelf) een nieuw slot kopen.....belachelijk toch?!
  • hebben we hagelslag in de supermarkt ontdekt!!!! bijna 6 euro maar zoooooooo het geld waard!
  • is Rudy zondag jarig! hiep hiep hoera
groet uit Guyana!

zaterdag 28 februari 2009

Mashramani 2009

Geniet mee met Mashramani 2009: Carnaval in Guyana