ontwikkelingen in het nieuwe jaar

Met zo’n 5 weken vóór de uitgerekende datum zit ik hier met een dikke buik en met mijn laptop op mijn schoot. Rudy is aan het werk, de was zit in de machine en de hond ligt lui beneden in een hoekje te slapen. Uiteraard hebben wij geen last van winterweer, de zon blijft volop schijnen en de dagen kunnen erg heet zijn.

Sinds ik weer aan het werk is het gelukkig niet al te druk. Mijn collega heeft de meeste tijd les gegeven en ik hobbel een beetje tussen lesgeven, kliniek en administratief werk in. Het grote nieuws is dat onze 4-jarige opleiding Optometrie is goedgekeurd door de universiteit! Ze gaan akkoord met de inhoud, het curriculum en ons lesplan. Het heeft heel wat zweet en overuurtjes gekost, maar we zijn er! Vanaf september gaan we van start met ongeveer 15 studenten, uit Guyana maar ook uit de Caribische eilanden. Mijn functie verandert ook, want ik ga hoogstwaarschijnlijk fulltime op de universiteit werken als afdelingshoofd, studentencoördinator en docent. Een nieuwe uitdaging voor mij en ik heb er zin in. Het zal wel een behoorlijke verandering zijn met allemaal nieuwe collega’s, maar na bijna 5 jaar is het ook tijd om wat anders te gaan doen. Het ligt in het verlengde van wat ik nu doe en ik zie het als meegroeien met het werk wat ik tot nu toe gedaan heb. De komende maanden zijn we druk bezig met de voorbereidingen van de opleiding: management, materiaal, lesmateriaal, coördinatie.

Maar ondertussen “moet” er ook nog bevallen worden…Daar moet ik eerlijk gezegd nog even niet aan denken, maar de tijd vliegt ongemerkt snel voorbij.

Zwangerschapsverlof is hier anders geregeld dan in Nederland. Officieel heb je recht op 12 weken, ongeacht of de baby te vroeg of te laat geboren wordt. Daarom werken de meeste vrouwen door tot aan de bevalling zodat je daarna 12 weken thuis kunt zijn. Dat ben ik ook van plan, zolang het allemaal goed gaat. Ik kan regelmatig halverwege de dag naar huis en soms werk ik hele dagen thuis, dus heel erg vermoeiend is het (nog) niet. Ik kijk wel hoe het gaat.

De baby uitzet is inmiddels in huis. We hebben geen ruimte voor een babykamer dus de wieg en de rest van de spullen komen in onze slaapkamer te staan. We maken gewoon plek voor de dingen die nodig zijn. Bevallen doe ik in het ziekenhuis en de kraamhulp is er via familieleden. Als ik weer aan het werk ga, komt Rudy’s zus aan huis oppassen en gaat ons helpen met wat huishoudelijk werk.

Tot nu toe verloopt de zwangerschap goed. De baby blijft erg enthousiast bewegen, schoppen en draaien en is nog niet ingedaald. Ik houd geen vocht vast en ik kan in principe vrijwel alles nog doen, zolang ik het rustig aan doe. Helaas heb ik wel veel last van misselijkheid en gebrek aan eetlust en ik kom nauwelijks aan. Eten is elke dag een uitdaging en het koken laat ik maar aan Rudy over (vindt hij leuk om te doen). Gelukkig groeit de baby goed en de gynaecoloog is daarom tevreden.

En zo tellen we de weken af. Het is spannend hoe het allemaal zal zijn, wat ons te wachten staat en wij kijken er naar uit. Zoveel mensen leven mee en het is echt genieten van een bijzondere tijd!

En verder:

· Heeft de hond een 2^e deurmat en de pet van het buurjongetje onder handen genomen

· Ben ik superblij met onze auto, het links rijden is geen probleem. Ben al wél aangehouden door de politie voor te hard rijden. Dat was erg vaag, want er zijn geen snelheidsborden, dus hoe weet je wat te hard is……anyway, na wat geglimlach van mijn kant kon ik weer verder rijden

· Hebben we onze trouwakte ontvangen, nu nog regelen dat we ook in Nederland geregistreerd worden

· Is de renovatie van onze kliniek eindelijk af en kunnen we binnenkort terug verhuizen (na een jaar!)

Trouwdag!

Mijn verhaal begint met de voorbereidingen van onze bruiloft op 31 december 2009. Zoals gebruikelijk hier, kregen we veel hulp van familie, vrienden en kennissen. Dat maakte het persoonlijk, maar betekende ook dat we zelf alles moesten organiseren. Om wat voorbeelden te geven:

· zelf de zaal schoonmaken en versieren (incl 200 ballonnen opblazen…),

· tafels en 230 stoelen regelen en in de zaal neerzetten

· het menu bedenken en een lijst voor de drank maken

· 70 kilo kip bestellen en bezorgen bij de cateringdame;

· borden, bekers, servetten etc kopen en afleveren

· drank en ijs (om het koel te houden) bestellen

· obers regelen

· vervoer van familie en vrienden regelen (voor degene die geen auto hebben)

De voorbereidingen gingen uiteraard op z’n Guyanees: alles op het laatste moment en met nogal vage afspraken. Nou ben ik daar wel aan gewend, maar voor mijn ouders en vriendin Jolanda was het een komische situatie. Ik wist bijv op de dag zelf niet wie mij naar de kerk zou rijden, hoe de dienst in elkaar zat, hoe het feest er uit zou zien. We hadden het nodige gepland, maar ook veel overgelaten aan het moment zelf. En dat maakte nou juist dat de dag zo goed geslaagd was. Zoveel vrienden en familieleden zorgden ervoor dat onze dag goed verliep en creëerden een gezellige en vrolijke sfeer.

Volgens Guyanese traditie zagen Rudy en ik elkaar pas voor het eerst in de kerk. Hij had zich omgekleed bij vrienden en ging met zijn vriend naar de kerk. Ik was thuis en met mijn ouders ben ik naar de kerk gereden. Daar stonden de bruidsmeiden en –jonker ons op te wachten. Mijn vader heeft mij officieel weggegeven. De ceremonie was een combinatie van gemeentehuis en kerkdienst. Charles (mijn manager) is zowel ambtenaar als dominee en heeft een hele mooie dienst verzorgd. Na een korte bijbeltoelichting over het huwelijk hebben we het jawoord gezegd, onze huwelijksbeloften uitgesproken, eerst apart en toen samen en daarna volgde DE kus! Rudy’s zus en mijn vader waren onze getuigen en met elkaar hebben we de huwelijksakte ondertekend. En binnen een half uur stonden we weer buiten! Wij hebben de dienst als bijzonder, intiem, oprecht en mooi ervaren. Het was voor mij heel speciaal dat Charles dit voor ons gedaan heeft. We kennen elkaar zo lang en persoonlijker kon het niet.

Na de dienst zijn we met een grote groep familie/vrienden naar de botanische tuinen gegaan voor de trouwfoto’s. Alle 7 bruidsmeiden en 1 jonker waren er ook bij en samen met de fotograaf (én Jolanda die veel mooie foto’s gemaakt heeft) hebben we een leuke reportage gemaakt. Heel relaxed allemaal.

Daarna zijn we met een kleine groep ergens wat gaan drinken om de tijd tot aan het feest te overbruggen. Een spontane actie en we kwamen uit bij een bar aan zee waar Rudy en ik heel wat romantische avonden hebben doorgebracht ;-)

Dat was eigenlijk wel grappig om daar met je trouwjurk naar binnen te gaan en tussen andere mensen wat te drinken. En niemand die vreemd opkijkt.

Het feest begon om half acht, maar er was vertraging met het eten dat bezorgd moest worden, dus Rudy en ik waren gedwongen om buiten te wachten totdat het eten gebracht werd. We zijn maar in onze auto gaan zitten met de muziek aan en vanuit het donker konden we mooi zien wie er aankwamen. Was gezellig om even een moment samen te zijn. Toen het eten in de zaal was gebracht, zijn wij naar binnen gegaan en volgens Guyanese traditie op een podium gaan zitten. Dat was heel mooi versierd en er stond een prachtige bruidstaart. Geheel ongepland namen Rudy’s vrienden het initiatief om de avond te openen met een toost en wat korte toespraken van vrienden en familieleden. Toen hebben we de taart aangesneden, samen het glas geheven en het feest kon beginnen!

Er was volop eten (uitgedeeld in doosjes), taart (nemen mensen mee naar huis) en drinken (open bar). Muziek werd verzorgd door een DJ. Het feest begon eerst rustig maar na verloop van tijd werd de dansvloer steeds voller. Met elkaar hebben we het nieuwjaar ingeluid en naar het vuurwerk buiten gekeken. Een erg mooi einde van 2009 en een perfect begin van 2010!

En toen ging het feest verder, tot half vijf ’s ochtends! Ik heb het niet zo lang volgehouden hoor. Om half 3 lag ik mooi in bed, maar mijn kersverse echtgenoot kwam pas om 5 uur thuis….

Wij kijken nu samen uit naar de volgende belangrijke gebeurtenis in ons leven en ook daarin hebben jullie meegeleefd.

De baby heeft al meer kleren dan ik! En met de hulp van de Nederlandse voorleesboeken en muziek zal het straks goed Nederlands leren.

Het gaat nog steeds goed met mij en de baby. Die blijft heel actief en is zeer aanwezig. We kijken uit om elkaar straks te verwelkomen en elkaar te leren kennen.

En dat doen we ook met jullie, wanneer weten we nog niet, maar we hopen dit jaar met z’n 3-en naar Nederland te komen.

Groet uit Guyana!

werk trip naar de Rupununi

Van 17 t/m 26 juli ben ik met 3 collega’s naar het zuiden van Guyana gegaan voor een “medical outreach”. De Amerikaanse ambassade regelde een trip en nodigde ons uit. Het was dezelfde regeling als in Mabaruma in april. Zij regelen en betalen ons vervoer, verblijf en maaltijden en wij geven gratis (lees)brillen en oogdruppels aan alle mensen die dat nodig hebben. Het is een geweldige samenwerking: wij hebben de mankracht en materialen en zij hebben geld ;-) Dat laatste ontbreekt nogal eens bij CCB.

Angela, refractionisten Melrose en Schimze en ik vlogen vrijdagochtend vroeg naar Lethem, een dorp in het zuiden op 2 uur vliegen vanaf Georgetown. Daar aangekomen zijn we meteen aan het werk gegaan in 2 kleine dorpjes. De Amerikanen waren met 2 jeeps naar het zuiden gereden en zorgden voor ons vervoer.

Zaterdag zijn we met 3 auto’s naar een dorp ver in de bergen gegaan. Het dorp is behoorlijk geisoleerd. Een deel van het jaar is het niet bereikbaar vanwege de regenval en de slechte wegen. Mensen gaan vaak naar Brazilie voor boodschappen omdat dat dichterbij is. Het dorp heeft een grote gezondheidskliniek en een school en heeft een populatie van ong. 1500 mensen. De tocht ernaar toe was een onvergetelijke: 4,5 uur over onverharde wegen, door rivieren, door modderpoelen en over afgronden. We kwamen een paar keer vast te zitten en moesten met kabels eruit getrokken worden. Gelukkig hadden we op de terugweg minder pech en kwamen we heelhuids thuis. Behalve ons 4-en kwamen ook een arts, verpleegkundige en 2 mensen die malariatesten deden mee.

Op zondag stond een ander dorp op het programma. Ik ben daar al eens eerder geweest en het was geweldig om terug te zijn. De dorpsmensen waren massaal gekomen en zorgden voor lunch. De Amerikanen zijn aan het einde van de dag terug gegaan en wij zijn in het dorp gebleven. Er is een gastverblijf midden in het regenwoud. De weg ernaar toe was een groot modderpad en we kregen het advies om onze bagage met een ossenwagen te vervoeren. Nou was er ook plek voor ons, dus bij beurten hebben we een rit op de ossenwagen gehad. Echt lachen: gekke eigenzinnige beesten en een pad vol kuilen, beekjes en vooral modder! Het gastverblijf is eenvoudig: geen stromend water, een generator die ’s avonds voor verlichting zorgt. De volgende ochtend hebben we een korte wandeling door het regenwoud gemaakt en we zijn lopend terug naar het dorp gegaan, een tocht van 3 uur. Daar werden we opgepikt door Shaun. Shaun heeft een 4x4 jeep die ons de rest van de reis heeft rondgereden. Dit deel was niet door de Amerikanen geregeld en wij hebben dus zelf gedaan. Dat betekende een auto huren en alle andere kosten zelf betalen. Gelukkig had Angela donaties gekregen van optiekzaken in Engeland en met dat geld hebben we de week kunnen betalen. Vervoer en verblijf is duur. Om een voorbeeld te geven: de huur van de auto was ruim 600 euro....De meeste gastverblijven gaven ons een flinke korting omdat we vrijwilligers werk deden. Maar toch, we hebben ruim 1200 euro in een week tijd uitgegeven.

Dinsdag en woensdag hebben we in klein dorp gewerkt. Er is alleen radiocontact mogelijk en de meeste klinieken houden zo onderling contact. Het dorp staat bekend om de kaaimannen in de rivier die langs het dorp stroomt. Nou heb ik er geeneen gezien, maar misschien is dat maar beter ook......

Donderdag reden we via een tocht van 3 uur naar een volgend dorp. Onderweg moest Shaun een minibus uit een ondergelopen greppel trekken. De weg stond gedeeltelijk onder water en dan zijn kuilen en gaten moeilijk te zien. We verbleven in een superdeluze resort, hetzelfde als waar mijn ouders en ik 3 jaar geleden ook verbleven. Om geld te besparen zijn we de volgende nacht naar het overheidsgasthuis gegaan omdat we daar gratis konden verblijven. Die dag hebben we de meeste mensen onderzocht: 100 in totaal.

Vrijdag trokken we verder naar het noorden, naar een dorp met een handvol inwoners, redelijk afgelegen en midden in een malariagebied. De toshao (dorpshoofd) zorgde voor lunch voor ons. Onze laatste 2 nachten brachten we in een prachtig gastverblijf door. Het wordt gerund door de lokale bevolking en is een grote bron van inkomsten voor het dorp. Hier werden we hartelijk ontvangen, heel goed verzorgd en de waardering was duidelijk merkbaar. Toen we wilden afrekenen boden ze ons het verblijf gratis aan.

We waren rond lunchtijd zaterdag middag klaar en toen zat ons werk erop. We hebben totaal 370 mensen gezien, een flink aantal oogafwijkingen opgespoord en heel veel brillen uitgedeeld.

Net als in Mabaruma hebben we een goede tijd gehad, veel lol gehad (ook met Shaun) en veel meegemaakt. Ik ben in dorpen geweest waar je anders niet zo snel naar toe zou gaan. Ondanks de lange dagen voelde het opnieuw aan als een vakantie. Eentje om niet te vergeten!

en verder:

· werden we in een slaapkamer begroet door een 10cm lange spin......

· spraken veel mensen geen Engels, maar alleen de stammentaal

· hebben de meeste klinieken geen toiletten maar een ouderwets buitenhuis

· hebben we apen en papagaaien gezien

nieuw huis!

Nou ja het nieuws is niet erg nieuw meer, want we wonen er al bijna 2 maanden.

Maar we hebben een nieuw huis! Geen eigen huis, maar een ander huurhuis. De geschiedenis met mijn huisbazin is jullie wel bekend en het werd van kwaad tot erger. Het huurcontract was afgelopen en we kregen te horen dat de huur omhoog zou gaan met nóg meer regels. Net voordat we het nieuwe contract zouden tekenen konden we in het huis van Rudy’s vriend terecht. Deze vriend is arts in het ziekenhuis waar ik werk en we kennen hem goed. Een leuke jonge knul met een jong gezin. We wonen in het huis achter hen, een paar honderd meter van ons oude huis. Het is een bovenhuis met 2 slaapkamers. Het is de helft kleiner en minder comfortabel, maar ook een lagere huur en een goede huisbaas!

Begin juli zijn we verhuisd. We moesten helaas al het inpakwerk en schoonmaakwerk in onze avond- en weekenduren doen. Gelukkig was Rudy een dag thuis en hij heeft alle spullen met paard en wagen overgebracht. (is wat anders dan een verhuiswagen he?)

We zijn van een gemeubileerd naar een ongemeubileerd huis gegaan en daarom moesten we op zoek naar meubelen, koelkast, gasfornuis en wat keukenspullen. Daar zijn we in geslaagd, alles past en de spaarcenten zijn op. We hebben wat 2^e handsspullen kunnen krijgen en nu moeten we nog keukenkasten en een waterpomp regelen. We hebben alleen tussen 6-9 uur en 18-20 uur water in huis omdat de rest van de dag de druk te laag is. We hebben dan wel water beneden in de tuin, maar niet boven. We douchen sindsdien met een emmer en een beker.....

Met de puppy gaat het goed. Die is inmiddels ook gewend aan zijn nieuwe huis en heeft geleerd om zelf de trap af te komen. Dat scheelt heel wat gejammer van zijn kant en op en neer lopen van onze kant. ’s Nachts slaapt hij buiten, boven aan de trap en overdag is hij in de kennel. Hij heeft het ook voor elkaar gekregen dat hij binnen, bij de drempel mag slapen. Ik wil hem niet in huis hebben, maar hij mag in het hoekje bij de deur slapen. Het is echt een gezelschapsbeestje en wil het liefst dicht bij je zijn. En ik heb nu ook ontdekt hoe lui honden eigenlijk zijn…

Op het werk gaat het goed. We hebben de aanvullende training met de meiden afgerond en iedereen zit nu op hetzelfde niveau. Ze hebben helaas niet alle examens gehaald dus we moeten de herexamens later doen. Roxanne, één van de refractionisten, is helaas (voor ons) vertrokken. Zij is verpleegkundige en heeft met mij vanaf het begin gewerkt. We konden het samen goed vinden en ik zal haar behoorlijk missen. Haar man heeft het Amerikaans burgerschap gekregen (na 5 jaar wachten in USA) en zij heeft nu haar visum gekregen en vertrekt naar Amerika om met haar man te zijn. Ik ben blij voor haar want ze zijn ruim 5 jaar zonder elkaar geweest. Monda, een andere refractionist, is zwanger en verwacht haar 1^e kindje in december.

En verder:

· Hebben de buren een papagaai die regelmatig komt buurten en die volop praat

· Wonen we naast een “high wine” kroeg, een illegaal verkooppunt van enorm sterke drank en dat begint al ’s ochtends heel vroeg

· Wonen we in een huis met onafgesloten kamers, geen privacy dus en maar goed dat wij elkaar zo leuk vinden ;-)

· Hebben we nog geen telefoon, het is aangevraagd en we gebruiken onze contacten om het snel aangelegd te krijgen

· Hebben we bij het ministerie van huisvesting een verzoek voor een stuk grond ingediend. Na 2,5 uur wachten kregen we een papier mee dat ze ons zullen bellen.

Groet uit Guyana!

Baby news!

Sinds kort hebben we een heel lief schattig klein puppy: Black Boy. Rudy verraste mij met dit nieuwe familielid en we hebben de grootste lol met hem.

Na 2 dagen wennen zijn de 2 honden de beste maatjes en spelen ze altijd samen. De grote hond zorgt goed voor hem en waakt als een echte moeder over de puppy.

Wij, als ouders, hadden 2 onderbroken nachten....maar nu slaapt de kleine de hele nacht door ;-)
Hij huilt alleen als hij wil slapen.....zo zouden alle babies moeten zijn of niet?

Black Boy slaapt met een knuffelbeer, die gaat overal mee naar toe..

En soms vind je hem in hele vreemde posities slapen.....(tussen 2 bankkussens)

Groet uit Guyana!

happy news!

het is zondagochtend, 11 uur en ik ben alleen thuis. ik ben aan het schilderen en de (olie)verf moet drogen, dus mooi een gelegenheid om een email te schrijven. ik heb veel reacties gekregen op mijn verslag van mijn trip naar het binnenland. het was voor ons ook een hele bijzondere week. Bijzonder omdat we zoveel mensen hebben gezien, waarvan de meesten hun dorp nog nooit uit waren geweest, bijzonder omdat we veel mensen tegenkwamen die geen Engels spreken, bijzonder om dit alles met 3 leuke collega’s mee te maken. Georgetown is wat dat betreft zo ontwikkeld. We zien regelmatig mensen die analfabeet zijn en dat heeft simpelweg te maken met het onderwijssysteem. Het lees- en schrijfnivo op scholen is bedroefend. heel af en toe komen we in Georgetown mensen tegen die geen Engels spreken.
ik vond de verantwoordelijkheid van de week best heftig en ik was blij dat ik dit met Angela kon delen. Je bent toch verantwoordelijk voor 2 collega’s en we moesten ervoor zorgen dat alles goed geregeld was. daarnaast heb je met oogafwijkingen te maken die je niet veel ziet of waarvan je niet goed weet wat je moet doen. Er is geen oogarts in de regio dus wij moesten beslissen of iemand een 24 uur lange bootreis moet ondernemen om een oogarts te zien. Hoe ernstig is de afwijking, is behandeling sowieso mogelijk en is iemand in staat om de tocht te ondernemen. Je moet dus wat verder denken dan het schrijven van een verwijsbrief. Dan is het fijn om een second opinion te vragen en samen die beslissing te nemen.
het grote nieuws van deze week is de goedkeuring van onze training door de Universiteit van Guyana!!! Dat zegt jullie waarschijnlijk niet zoveel, maar dat is een grote overwinning voor ons. Ik ben 2 jaar lang bezig geweest dit voor elkaar te krijgen en deze week is het goed gekeurd! Ik heb ik weet niet hoeveel versies moeten schrijven en na tientallen vergaderingen ging het deze week naar de hoogste commissie ter beoordeling. Het betekent dat onze training onder de supervisie van de universiteit gegeven wordt. mensen studeren af met een officieel en erkend certificaat. Het betekent ook dat we volgens de universiteitsregels moeten werken: alles documenteren, studentendossiers, aanwezigheid van officieel figuur bij examens, wijzigingen moeten eerst goedgekeurd worden.
ik ben er blij mee, want het programma heeft nu structuur, richtlijnen en heeft “wortels” gekregen in een bestaan systeem.
ondertussen ben ik aan een nieuw project begonnen: een opleiding Optometrie aan de Universiteit van Guyana. Er is geen opleiding in de Caribbean en we proberen dit in Guyana op te zetten. Geen makkelijke taak en het is verweg-toekomst-praat, maar ik ondesteun het idee. Ik ben bezig met het schrijven van het curriculum en alle modules. We hebben hulp van bestaande opleidingen elders in de wereld gekregen en dat scheelt veel werk. Nu moet ik alles samenstellen, alle doelstellingen schrijven, inhoud, examens, boekenlijsten, lesuren en dat is heeeeeeel veel werk. Gelukkig doen Angela en ik het samen want anders krijg je er soms een knotje van.
en dan nog een hoogtepunt....nou ja ik weet niet voor wie.....maar ik was op TV donderdagavond. er was een live show over oogscreeningen op scholen waar ik aan mee werk. Ik hou er niet van, vind het niks om met een camera op mijn snufferd te praten over werk. Helaas moet je soms...Uiteindelijk viel het wel mee, ik was een half uur in het programma waarvan een deel was met vragen van bellers. Dat was wel grappig: mijn vader heeft een rood oog, wat moet ik doen?? Als ik buiten in de zon loop, heb ik last van mijn ogen, wat moet ik doen? (nou uh....zonnebril dragen???!!)
Na afloop wat reacties gekregen en die gingen vooral over mijn schoenen! ha ha ik draag meestal geen hakken en nu was ik in mijn nette pak met chique schoenen en dat viel op! ’t is maar waar je op let als je TV kijkt of niet?

groet uit Guyana

Mabaruma

20-26 april bracht ik door in Mabaruma, een klein dorpje tegen de Venezolaanse grens. De Amerikaanse ambassade had mijn collega Angela benaderd met het verzoek om daar een week lang oogonderzoeken te doen. De ambassade heeft een afdeling die medische veldklinieken regelt (en ook betaalt) en dit keer werden wij ook uitgenodigd. Onze organisatie wil dit soort “outreach” weken ook graag regelen, maar het ontbreekt aan geld. Om een voorbeeld te geven: je kunt Mabaruma bereiken via een 24 uur lange bootreis of per vliegtuig. Dat laatste kost 150 euro per persoon. Alleen de vliegkosten voor ons 4-en waren dus al 600 euro.
Maandagochtend vertrok ik samen Angela, Antonia en Luciean naar het vliegveld. Daar gaat niet alleen de bagage op de weegschaal, maar ook alle passagiers....De vliegtuigen kunnen max 12 personen vervoeren maar gelukkig waren wij de enigen en konden daarom genoeg spullen meenemen. Wij hadden zo’n 500 brilllen bij ons, de meesten gewone leesbrillen (door Angela gekocht in Amerika) en wat 2e hands brillen (via het ziekenhuis gedoneerd gekregen). Dat samen met ons onderzoeksmateriaal, oogdruppels, loepen, papieren en persoonlijke spullen vulde het vliegtuig aardig op.
Maandagochtend was een vroegertje: 5 uur op, om 7 uur gevlogen en om 8 uur aangekomen. We zijn om 11 uur begonnen met de kliniek, dat was in een kantoor van het agrarische onderzoeksinstituut. Comfortabel en genoeg kamers om in te werken. De rest van de week hebben we daar gewerkt. Een verpleegkundige van het ziekenhuis hielp ons met administratief werk en zij regelde ook de verwijzingen naar Georgetown. Wanneer het strikt noodzakelijk was om iemand naar de oogafdeling in Georgetown te laten gaan dan schreven wij een verwijzingsbrief en het ziekenhuis geeft vervolgens geld aan de patienten om de bootreis te betalen. In Georgetown is een hostel waar zij dan gratis kunnen verblijven. Mensen geven vaak het excuus dat ze geen geld hebben en gaan niet naar een arts, maar dit keer was er gelukkig een goede regeling voor ze.
Bij elkaar hebben we 400 mensen onderzocht in de 5 dagen. 1 refractionist en 1 optometrist deden de brilaanmetingen en de andere 2 deelden de brillen uit en onderzochten op oogafwijkingen (staar, glaucoom etc). Het liep als een trein en we hebben echt een hele goede week gehad. (ik word er soms een beetje moedeloos van als bijna iedereen klaagt dat ze arm zijn en ze dat als excuus gebruiken om niet naar een arts te gaan, niet naar school te gaan, medicijnen niet innemen....die dingen zijn hier gratis)
Mijn hoogtepunt was woensdag toen Luciean en ik met een 4-persoonsvliegtuigje naar een Indianendorpje zijn gevlogen. Dat dorpje ligt 45 minuten vliegen naar het zuiden en is alleen bereikbaar met het vliegtuig. Er zijn geen andere wegen of rivieren. Het vlieguigje is echt superklein en knalgeel en ik was 2x de copiloot ha ha, ik maar denken: piloot, blijf bij bewustzijn, knijp er niet tussenuit aub!!!!
De mensen leven van de goudmijnen en wat akkerbouw. Het ligt middenin het regenwoud, compleet afgesloten en in de regio wonen zo’n 1500 mensen. Sommigen wonen 2 dagen lopen vanaf het centrale dorp. We hebben 43 mensen onderzocht en brillen uitgedeeld in het gezondheidscentrum. Nou ja dat is meer een houten gebouwtje met wat medicijnen en een medewerker die de hele regio bedient. Het bijzondere aan dit dorp is dat de meeste mensen geen Engels spreken of zelfs maar verstaan en weinigen kunnen lezen en schrijven. Ze spreken hun eigen stammentaal en slechts een paar kinderen gaan naar school. Dat was best een uitdaging voor ons, communicatie is een groot probleem en deze mensen hebben nog nooit een oogtest gehad. We konden merken dat zelfs na uitleg in hun eigen taal ze niet erg begrepen wat de bedoeling was.
De piloot die ons bracht is een Canadese vrijwilliger van een kerk en hij doet alle medische evacuaties in dit gebied. De kerk heeft het vliegtuig geschonken. Via de radio werd om zijn hulp gevraagd en hij moest dus noodgedwongen weg. Uiteindelijk kwam hij aan het einde van de dag terug en bracht 3 moeders met kleine babies terug vanuit Georgetown. Die mensen moeten simpelweg wachten totdat er een leeg vliegveld die kant op gaat.
De hele week hebben we in een guesthouse geslapen, basaal maar prima. Er werd voor alle maaltijden gezorgd en we hadden vervoer. Alles was geregeld door de Amerikanen en het voelde ondanks de lange werkdagen aan als een vakantie.
Mabaruma ligt op een heuvel en dat geeft prachtige uitzichten. We hebben wat rond kunnen lopen en we hebben wat dorpen verderop bezocht. Vrijdag gingen Angela en Antonia naar een dorp om daar oogtesten te doen. Dat dorp heeft 100 inwoners en 2 (!) mensen kunnen lezen en schrijven. Het vreemde is dat dit dorp dichtbij is en dat scholen ook bereikbaar zijn. Er zijn nogal wat sociale problemen en het lijkt alsof deze mensen zich niet willen mengen met de mensen in de omliggende dorpen. Aan het einde van de dag zijn Luciean en ik ook naar het dorp gegaan en daar namen wat dorpsbewoners ons mee op een kanotocht. In een uitgeholde boomstam zijn we een stuk over een riviertje gekanood. Vooral mijn Guyanese collega’s hebben de longen uit hun lijf geschreeuwd!
We hadden moeite om vervoer terug te krijgen en dat betekende wachten wachten en wachten. En wat ga je dan doen? Hinkelen! De zandweg werd omgetoverd tot speelveld en wij hadden de grootste lol!
Zaterdag zijn we met de boot terug gegaan. Niet de 24 uur bootreis maar met de speedboot naar een plaatsje halverwege: Moruca. Dat duurde 4 uur en gaat over rivieren en op het laatst een klein riviertje. In Moruca hebben we overnacht en de volgende ochtend om 6 uur naar Georgetown vertrokken om daar 10.30 uur aan te komen. Een rit van boten en taxies die heel voorspoedig verliep.
Een bijzondere week en ik hoop dat jullie met de foto’s erbij een beetje een indruk krijgen wat wij meegemaakt hebben.



vliegtuigje waarmee we naar het Indianendorp vlogen

het gebruikelijke vervoer in Moruca

het uitzicht over Mabaruma vanuit ons guesthouse

uitzicht over het regenwoud

het vliegtuig waarmee we naar Mabaruma vlogen

nieuwsgierige kinderen in het dorp

Mabaruma vanuit de lucht gezien

Luciean aan het werk, vertaalster helpt haar

de landingsbaan in het dorp met de school op de achtergrond

in de kano

huis aan de rivier

de dorpsbewoners zwaaiden ons uit

de wachtruimte bij de kliniek

Groet uit Guyana!