Toen ik in 2005 naar Guyana kwam, was het plan om hier 2 jaar te blijven. Ik heb mijn verblijf met een half jaar verlengd en nu is mijn werk voor VSO afgerond. Ik ben gevraagd langer in Guyana te blijven om het werk voort te zetten. Ik heb nagedacht over deze beslissing omdat het niet de meest eenvoudige is om te nemen. Ik heb alle “voors” en “tegens” op een rij gezet en ik kwam tot de conclusie dat ik tevreden en gelukkig ben met mijn leven hier. Dit ondanks het feit dat mijn werk naast mooie resultaten ook frustraties en boosheid oplevert. Ik vind het moeilijk om daar mee om te gaan en het maakt me soms moedeloos. Het belang van mijn aanwezigheid voor de continuïteit van het werk en dat van mijn collega’s doet mij beseffen dat ik hier zo nodig ben. En het feit dat ik nu heel gelukkig ben met mijn vriend Rudy speelt ook mee. We willen graag alle tijd nemen voor het opbouwen van een toekomst samen. Ik heb daarom het aanbod aangenomen om officieel in dienst te treden bij dezelfde organisatie voor een periode van 2 jaar. Mijn leven als vrijwilliger houdt op maar verder verandert er niet zo veel.
Ik ga genoeg verdienen om fatsoenlijk te sparen en hier een comfortabel leven te leiden. Het is nog altijd geen vetpot, maar ik ben tevreden. Ik kan een goede medische verzekering afsluiten en ik krijg een deel van een jaarlijkse vlucht naar Nederland vergoed. Verder krijg ik een laptop en digitale camera ter beschikking.
Mijn voornaamste taak zal het opleiden van mensen zijn. We willen 2-3 groepen per jaar trainen met elk 4 personen. De meeste studenten zullen Guyanezen zijn maar ook mensen van St. Lucia, Jamaica en kleinere eilanden. VSO levert een 2e optometrist in april en zij zal verantwoordelijk zijn voor de kliniek en de supervisie van de huidige en nieuwe mensen. Het blijft nu nog afwachten hoe het zal lopen maar er is genoeg werk voor 2 mensen.
Ik blijf gewoon lekker in mijn huis wonen, nu mét wasmachine (jippie!!!), mijn fiets krijgt een opknapbeurt dus er verandert niks in het huis, tuin en keuken leven. De huisbazin probeert via de buren erachter te komen hoe het nou zit met Rudy en ook de buren hebben al informatie ingewonnen bij Rudy’s zus. Ik kan hier werkelijk geen stap verzetten zonder dat de buurt het weet. Maar ik heb niks te verbergen en Rudy ook niet, dus we lachen er hard om.
Ik heb 2 drukke weken achter de rug. We zijn bezig een commissie op te richten met alle betrokkenen in de oogzorg. Het ministerie moet hierin het initiatief nemen en mijn manager Charles speelt een heel actieve rol. Charles en ik zitten in de commissie en verder de minister, mensen van het ministerie, iemand die alle gezondheidszorgopleidingen coördineert, vertegenwoordiger van het ziekenhuis, Wereld Gezondheidsorganisatie en hopelijk later ook de private sector. We hebben een eerste vergadering gehad en zijn nu druk bezig een actieplan op te zetten. Het heeft als doel alle oogzorgprojecten in kaart te brengen, te coördineren en data te verzamelen. Nu lopen veel programma’s langs elkaar heen en is er geen centraal punt waar alles bekend is. Het is een belangrijke stap verder in ons werk.
Maandag zijn we naar Suddie en Bartica gegaan, 2 plaatsen waar we een kliniek willen opzetten. We hebben de ziekenhuizen bezocht en met mensen daar gesproken. Suddie ligt op zo’n 3 uur afstand en Bartica 3,5 uur afstand, bereikbaar via de boot. Vanwege de afgelegen ligging is het niet zo heel eenvoudig om de kliniek op te zetten en supervisie te geven in deze plekken. Naast het opzetten van de kliniek willen we ook medisch personeel trainen in het opsporen van oogafwijkingen zodat zij patiënten naar de juiste instanties kunnen verwijzen. Ik hoop dat ik daarin een rol kan spelen, want dat vind ik erg leuk om te doen.
ziekenhuis in Suddie
Tot zover een teken van leven vanuit Guyana.Groet en liefs
Petra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten